برای یک لحظه تصور کن که اسمت “دوستت دارم” بود!
اینجوری هر وقت کسی میخواست صدات کنه باید میگفت:
دوستت دارم!
دوستت دارم عجب اسم قشنگی برای صدا کردن و شنیدنه!
اگر اسمت دوستت دارم بود، هر روز این جمله رو میشنیدی!
فرض کن توی کلاس درس باشی و با دوستت آروم پچ پچ کنی!
اونوقت معلمت مجبور میشد بگه:
دوستت دارم، آروم باش!
فرض کن اتاقت رو مرتب نکردی و کل روز بازی کردی!
اونوقت مامانت مجبور بود بگه:
دوستت دارم، برو تختت رو مرتب کن!
روی تموم کتابات، مدادهات و وسایلت باید برچسب میزدی و روش مینوشتی:
دوستت دارم!
اگر اسمت دوستت دارم بود، خیلی بیشتر از الان میشنیدی که بقیه بهت بگن:
دوستت دارم!
مخصوصا اگر یه آدم مهربون میخواست بغلت کنه و بهت محبت کنه، میدونی مجبور بود چی بهت بگه؟ معلومه! باید میگفت:
دوستت دارم، دوستت دارم!
