تنها ماندن کودکان در خانه، یک نقطه‌ی عطف بزرگ برای شما و آن‌هاست. در بعضی از کشورها، دولت قوانینی تصویب می‌کند که بر اساس آنها حداقل سن کودکان برای تنها ماندن در خانه، تعیین می‌شود.
در بسیاری از کشورهای دیگر، از جمله ایران، حداقل سن قانونی برای تنها ماندن کودکان در خانه وجود ندارد و دولت تصمیم‌گیری در این مسئله را به والدین واگذار می‌کند. حال شما از کجا باید بدانید که فرزندتان برای تنها ماندن در خانه آماده است؟
هیچ سن جادویی و دقیقی برای تنها ماندن کودکان در خانه وجود ندارد. هر کودک در سن متفاوتی به این بلوغ و آمادگی می‌رسد. برای اینکه بدانید کودکتان آماده است، باید دنبال نشانه‌های خاصی در رفتار او باشید.
نشانه‌هایی که نشان می‌دهد کودک شما برای تنها ماندن در خانه آماده است:
- نترسیدن کودک از تنها ماندن
- قدرت تصمیم‌گیری معقول در شرایط مختلف
- آگاهی خوب از محیط و شناخت معقول از وسایل خانه
- اثبات مسئولیت‌پذیری و قابل اعتماد بودن هم در کارهای روزمره و هم در بحران‌ها
- دانستن شماره تلفن والدین و نحوه‌ی تماس با آنها و سایر بزرگسالان
- توانایی آنها برای درست کردن یک میان وعده‌ی سبک مثل ساندویچ یا ماست و میوه
- حفظ بودن شماره‌های اضطراری مثل شماره‌ی اورژانس، آتش نشانی و پلیس
- توانایی در پیروی از دستورالعمل‌ها و قوانین
- دانستن کمک‌های اولیه‌ی ساده
در ادامه‌ی مقاله، کارهایی که باید برای آموزش تنها ماندن در خانه به فرزندتان بدهید را مرور می‌کنیم:
از قوانین دیگر کشورها به عنوان نقشه‌ی راه استفاده کنید
اگر کشور ما هیچ قانون مشخصی درباره‌ی سن تنها ماندن در خانه برای کودکان ندارد، به این معنا نیست که می‌توانید کودک پنج ساله‌تان را در خانه رها کنید. در اکثر کشورها، سن 12 سال برای تنها گذاشتن کودکان در خانه مصوب شده است. این بدین معناست که اکثر کودکان در سن 12 سالگی به بلوغ مناسب رسیده‌اند.
اگر کودک 10 ساله‌تان به اندازه‌ی کافی مسئولیت‌پذیر است، احتمالا می‌توانید او را برای چند ساعت در خانه تنها بذارید؛ اما در نظر داشته باشید که لزوما یک کودک 12 ساله برای تنها ماندن در خانه آماده نیست. شما باید آمادگی هر کودک را قبل از تنها گذاشتن او بررسی کنید.
مطمئن شوید که کودک از لحاظ احساسی آماده است
تنها ماندن در خانه در ابتدا برای کودکان هیجان انگیز به نظر می‌رسد؛ ولی زمانی که در خانه تنها بمانند، ممکن است بسیار مضطرب و وحشت‌زده شوند. مطمئن شوید که کودکتان از لحاظ احساسی می‌تواند تنها ماندن در خانه را تحمل کند و انزوا به او فشار نمی‌آورد. اگر کودک بیش از حد کوچک است، احتمالا انزوا او را خواهد ترساند.
مطمئن شوید که کودک از لحاظ فیزیکی آماده است
آیا فرزندتان می‌داند چگونه باید با شماره‌ی اورژانس یا آتش‌نشانی تماس بگیرد؟ آیا او می‌داند که در صورت آتش‌سوزی چگونه از خانه خارج شود؟ آیا فرزندتان می‌تواند برای خودش غذا آماده کند؟
شاید کودک به شما اصرار کند که آماده است؛ ولی شما به هیچ عنوان نباید قبل از اطمینان حاصل کردن از توانایی‌های ضروری او، فرزندتان را در خانه تنها رها کنید.
مطمئن شوید که خودتان آماده هستید
شما هم بخشی از این معادله هستید. فقط به خاطر این که کودکتان می‌خواهد تسلیم نشوید. شما باید به حدی از آمادگی رسیده باشید که نیازی نداشته باشید هر پنج دقیقه یکبار به فرزندتان تلفن کنید و اوضاع را جویا شوید.
شما نمی‌توانید همه چیز را کنترل کنید؛ ولی باید خودتان را آماده کنید تا نگرانی‌های غیر معقول نداشته باشید و بتوانید تا حدودی به کودک اعتماد کنید.
یک دستورالعمل مشخص آماده کنید
بدون تصریح قوانین، فرزندتان را در خانه تنها نگذارید. فرزند شما باید بداند که اگر کسی در خانه را زد باید چه کار کند. همچنین باید مشخص کنید که چه کارهای ممنوع است و چه کارهایی مجاز است.
اگر قوانینتان را مشخص نکنید، ممکن است وقتی به خانه برمی‌گردید ببینید که فرزندتان دوست‌هایش را دعوت کرده و دارند با هم ماکارونی می‌پزند! قوانینتان را بنویسید و به دیوار نصب کنید.
موارد ایمنی را در همه جای خانه مشخص کنید
شماره تلفن‌های اورژانسی را روی تلفن خانه بچسبانید. همچنین چند بار موقعیت‌های بحرانی را با کودک تمرین کنید تا مطمئن شوید که او دقیقا می‌داند باید چه کند.
قوانین مشخصی برای هر قسمت از خانه مشخص کنید. برای مثال در مورد آشپزخانه، حتما به کودک گوشزد کنید که به هیچ عنوان از گاز یا چاقوهای تیز استفاده نکند یا ظرف فلزی درون ماکروویو نگذارد.
مشخص کنید که رفتن روی بلندی ممنوع است. همچنین باز کردن در برای هیچکس جز شما مجاز نیست. به کودک گوشزد کنید که به هیچ عنوان نباید به غریبه‌ها بگوید که در خانه تنهاست. اگر لازم شد، قوانین هر قسمت را بنویسید و در همان قسمت خانه بچسبانید.
بیشتر بخوانید: کمال‌گرایی در کودکان: نشانه‌ها، خطرات و راههای جلوگیری از آن
به یک همسایه‌ی قابل اعتماد مسئله را بگویید
داشتن یک همسایه‌ی قابل اعتماد که بتواند به بچه‌ها سر بزند، یک اقدام خوب و مثبت است. به همسایه‌تان ساعت مشخصی را بگویید که در آن برای بررسی کودک به خانه‌تان برود. به کودک نیز بگویید که همسایه در چه ساعتی خواهد آمد.
به عنوان یک لایه‌ی امنیتی اضافه، به همسایه بگویید که فرزندتان در خانه را باز نمی‌کند و بهتر است که همسایه از پنجره برای کودک دست تکان بدهد و با او صحبت کند. این کار باعث می‌شود که همسایه مطمئن شود که اوضاع خوب است و شما هم مطمئن شوید که کسی وارد خانه نشده است.
دورهای تمرینی برگزار کنید
کودکان باید به تدریج به تنها ماندن در خانه عادت کنند. هیچوقت برای اولین بار، کودک را 4 ساعت تنها نگذارید. بار اول نیم ساعت خانه را ترک کنید و به سوپر مارکت بروید. سپس می‌توانید به تدریج در دورهای بعدی این زمان را افزایش دهید.
آماده باشید که هر زمان که لازم شد، به خانه برگردید
شما ممکن است در روز روشن از کودک تماسی دریافت کنید و بشنوید که او گریه می‌کند و از تنها بودن ترسیده است. ترس از تنهایی مسئله‌ای جدیست. ممکن است کودک را 10 بار در خانه تنها بگذارید و مشکلی پیش نیاید؛ ولی بار یازدهم به هر دلیلی بترسد و گریه کند.
کودک بالاخره روزی آمادگی کامل را به دست می‌آورد؛ ولی به او اطمینان دهید که هر زمان نظرش عوض شد،شما در کنارش خواهید بود.
ساعت‌های مشخص برای تماس گرفتن تعیین کنید
در دنیای امروزی، تماس گرفتن بسیار آسان است. اینکه هر چند وقت یکبار تماس بگیرید، کاملا به شما بستگی دارد. مثلا می‌توانید در کنار تلفن یک برنامه‌ی مکتوب بگذارید و روی آن بنویسید که کودک در چه ساعاتی باید با شما تماس بگیرد و حتی اگر لازم شد تماس تصویری برقرار کند.
در مورد این قوانین اصلا کوتاه نیایید. به کودک بگویید که اگر تماس‌ها را پشت گوش بیندازد، دیگر او را در خانه تنها نخواهید گذاشت.
سخن پایانی
تنها ماندن کودکان در خانه، یک قدم بزرگ برای شما و آن‌هاست. قبل از این که این کار را شروع کنید، مطمئن شوید که او از لحاظ احساسی و جسمی آماده است. قوانین مشخصی تعیین کنید و دستورالعمل‌های ایمنی را با او تمرین کنید. اگر آموزش‌های لازم را به او بدهید، جای نگرانی نخواهد بود.
همین حالا نظر خود را با دیگران به اشتراک بذارید: کلیک کنید